Binnen een tijdsspanne van iets meer dan een week twee iconen uit de blueswereld over de vloer krijgen, het is niet alle landen gegeven. Na de glansrijke passage van het Britse blues icoon, “Slowhand”, Eric Clapton in een uitverkocht Sportpaleis, is het de beurt aan de rijzende ster aan het Texaanse blues firmament, Gary Clark Jr., om de vloer te vegen met een propvolle Ancienne Belgique. Klampt Clapton zich vast aan de traditionele blues waarden, dan staat er bij Gary Clark Jr, een veel meer gevarieerde schotel op tafel. Bij hem gaat het om blues and far beyond, met natuurlijk het nodige virtuoze gitaarwerk, een enorm stembereik en inleving en een dikke schep soul op ons bord.Zelfs hip hop tunes zijn Clark niet vreemd en de virtuoze synthesizer klanken van zijn meesterlijk toetsenist Jon Deas, voegen ook een extra vernieuwende dimensie toe aan de blues. De klassieke bluesliefhebber zal het misschien niet graag horen, maar door deze paden te durven bewandelen wordt de toekomst van het genre wel veilig gesteld, want in tegenstelling tot de meer traditionele blues shows, viel er in AB wel hoop jong publiek te bespeuren. Ze kregen dan ook waar voor hun geld in een twee uur durende, spetterende show die nooit een minuut verveelde.

In Texas stapelen ze blueslegendes op en Gary Clark Jr. mag je met vier Grammy Awards op zijn palmares en ex-president Barack Obama als die hard fan, zonder meer aan dit rijtje toevoegen. Zoals vele Texaanse blues muzikanten, was het Clifford Antone, eigenaar van Antone’s Nightclub (Home of the blues) in Austin, die Clark een podium gaf dat zoveel van zijn helden groot maakte. Wat een eer om in de voetsporen te mogen treden van grootheden zoals wijlen Stevie Ray Vaughan en diens broer Jimmy Vaughan en het was vooral deze laatste die Gary Clark Jr. op de juiste blues trein zette. Ondertussen is hij “Sonny Boy Slim”, zoals zijn moeder hem noemde, zelf een grote naam in het wereldje geworden met een heel eigen, virtuoze speelstijl en vijf studio albums op zijn naam.

Een blazerssectie is er helaas niet bij vanavond om de soulvolle songs meer leven in te blazen, maar de synthesizer van Jon Deas vangt dit goed op in de vurige opener “Ain’t Messin’ Around”, waarin een zwierige Lesley het tempo aangeeft. Ook in het funky en op drammende percussie drijvende “Got to Get Up” klinkt Deas’ synthesizer door met blazer-achtige noten en wat gezegd van het stuwende “What About Us”, met een spookie orgeltoon in de intro en een dreunende synthesizer die bijna de percussie van drummer JJ Johnson en de bas van Elijah Ford in het niets doet verdwijnen. Gary Clark Jr. haalt er ook voor de eerste keer zijn hemelhoog falsetto stemmetje boven, net als in het amoureus slowende “Our Love”, dat bijna een Percy Sledge gehalte krijgt.

De fans zijn echter duidelijk gekomen voor Gary’s uitmuntende gitaarspel, geruggensteund door al even schitterende tunes van ritmegitarist King Zapata en ze kregen meer dan waar voor hun geld. In de delta blues song “Next Door Neighbor Blues” moet de Dobro van het album “Black and Blu”, wijken voor de groovende slide tonen die Gary uit zijn Gibson SG tovert, “Stay” wordt gedecoreerd met Robert Cray style gitaar, “Numb” klinkt destructief onder een van distortion grommende bariton gitaar en in het uitgesponnen hoogtepunt “When My Train Pulls In” horen we zelfs de sound van Led Zeppelin doorklinken in de basis rif. King Zapata krijgt er ook de kans om zijn kunsten tentoon te spreiden, waarna een geconcentreerde Gary Clark Jr. ons meevoert in een hemelse solo die uitdeint van bluesrock, naar reggae en eindigt met een unieke wahwah demonstratie. Knap en vernieuwend klonk ook het donkere en droeve “Low Down Rolling Stone”, afsluitend met een minutenlange demonstratie van keyboard king Jon Deas. Als enige toegift mochten we tot grote vreugde van de vrouwelijke fans genieten van het verliefde “Pearl Cadillac”, dat menig koppeltje zelfs tot op de balkons aan het dansen zet, drijvend op een laatste emotionele gitaarsolo van Gary.

Gary Clark Jr. toverde deze avond om tot een hemels gebeuren waarin blues en aanverwante genres hand in hand gaan en laat dit nu net zijn sterkste troef zijn. Vanavond kregen we the best of both worlds te horen en het publiek kreeg er niet genoeg van. Wij ook niet trouwens.

Yvo Zels